κι αν όχι άθλια, επιεικώς χάλια.
Ή μάλλον όχι συμβουλές...
είμαι χάλια στο να μεταμορφώνω σε κάτι όμορφο τη διάθεση του άλλου με τα λόγια μου.
Σήμερα ένας κυριούλης στη γειτονιά μου, που πάντα βγάζει τον κοκεράκο φίλο του βόλτα, ήταν μόνος του και με παραξένεψε και έτσι τον ρώτησα "πως και μόνος σήμερα;"
"Δυστυχώς ο Brown-άκος μας άφησε εδώ και κάποιο καιρό.."
και μη ξέροντας τι να πω (ενώ σκεφτόμουν πόσο ηλίθιο θα ήταν να έλεγα ψυχρά-άκαιρα συλλυπητήρια) είπα με ύφος στεναχωρημένης έκπληξης "...μια χαρά".
Πόσο τραγικό;
αναλογίσου
Όμως σήμερα σκέφτομαι κάποιο άλλο πρόσωπο.
της απευθύνω λίγες σκέψεις κι ας μην τις διαβάσει ποτέ. Δεν αξίζουν τον χρόνο της εξάλλου (και δεν υπάρχει καμία δόση ειρωνίας σ' αυτή τη φράση. Αλήθεια δεν αξίζουν):
Ελπίζω να περάσει γρήγορα αυτός ο καιρός, ο χρόνος να τρέξει και να γιατρέψει.
Να καλύψει τον πόνο κι αυτό να μοιάζει μακρινό.
Και εσύ να είσαι νικήτρια. Εσύ κι αυτοί που αγαπάς. Και σ' αγαπούν.
Να μην υποφέρεις πιο πολύ απ' αυτό ποτέ ξανά.
Και αυτές οι σκέψεις που σε βασανίζουν να χαθούν.
Δυναμική όπως είσαι πάντα.
Είναι ηλίθιο να γράψω εδώ 7 γράμματα μαζεμένα. Αυτά μένουν δυστυχώς. και το ξέρω.
Κουτσουμούρα,
POWER ρε γαμώτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου