προβληματισμοί

   Νομίζω ότι όσο μεγαλώνουμε, σε κάθε άνθρωπο που αγαπάμε, εμπιστευόμαστε και χαρίζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Σε άλλους μεγαλύτερο, σε άλλους μικρότερο, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. 
   Κι όταν έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού, εκτός από τον άνθρωπο που αποχωριζόμαστε, αποχαιρετάμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. 
κι έτσι γινόμαστε πιο ευάλωτοι, πιο αδύναμοι, πιο τρωτοί.

Το είδα γύρω μου. Το βλέπω. Το έχω ζήσει. 
Ακόμα κι αν εσύ μου είπες ότι κάνουμε ανταλλαγές κομματιών εν τέλει... Οπότε η αδυναμία, λες, δεν είναι φυσικό ακόλουθο της αρχικής υπόθεσης...

ή μήπως είναι;



πάντως σε ευχαριστώ πολύ για την προσπάθεια αντικαταθλιπτικό μου.