Σάββατο 10 Μαΐου 2014

place fernard rey





Όταν είσαι μόνος σου σε ένα καφέ, γίνεσαι παρατηρητής.
Παρατηρητής των σκέψεων σου και των ανθρώπων. 

Το μυαλό τρέχει σε δυο ταχύτητες.
Έχουμε την εσωτερική και την εξωτερική παρατήρηση. 

Όσον αφορά την εξωτερική παρατήρηση:

Για τον χώρο:
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτή η όμορφη εικόνα, μπορεί να υπάρχει για κάποιους ως καθημερινότητα. Φυσικά στο βάθος, το μουσικό χαλί του καφέ είναι λίγη ακόμα jazz... Η Lyon είναι jazz. H Γαλλία ολόκληρη πλέον είναι jazz για 'μένα...
Για τους ανθρώπους:
Είναι ωραίο να συναντιέσαι με τα βλέμματά τους.
Δίπλα μου, δύο κοπέλες διαβάζουν για την χειρομαντία...
"είμαστε χαζές έως καθυστερημένες ορισμένες φορές..." σκέφτομαι.

Παραδίπλα ένας εικοσιοκτάρης με σακάκι και τζιν κάθεται επίσης μόνος του.
Αλλά αυτός δεν είναι στην ίδια κατηγορία παρατηρητή. Έχει άλλη παρέα.
Το τσιγάρο του και τα ακουστικά στα αυτιά.
Φαίνεται απασχολημένος και απομονωμένος.
Ο κόσμος που περνάει είναι αδιάφορος, προς το παρόν τουλάχιστον.

χα! Με το που το λέω περνάει ένας τύπος που είχαμε δει την δεύτερη βραδιά στο "bec de jazz" (σας το 'πα). Εμένα και τότε αδιάφορος μου είχε φανεί ο συγκεκριμένος αλλά έτυχε να διαφωνούμε στο συγκεκριμένο σημείο με την τότε παρέα. 

Εσωτερική παρατήρηση: 

Για τον χώρο: Θα μου λείψουν όλα. 
Να μπορούσα να είμαι στον ίδιο χώρο τον ίδιο χρόνο με Σ., Φ. και Ο. και θα μπορούσα να μείνω την μισή μου ζωή εδώ. Μελόδραμα. Σταματάω.
Το καφέ που αποφασίζεις να καθίσεις μόνη σου, σπάνια επιλέγεται τυχαία..
Παρόλα αυτά σήμερα επέλεξα το "λάθος" καφέ. Όχι τελείως λάθος βέβαια. Ας πούμε ότι αυτό ήταν το plan B της υπόθεσης.

Για τους ανθρώπους: Ως επί το πλείστον έναν σκέφτομαι.
Το ηλίθιο γυναικείο μυαλό αναλύει διαρκώς την πιθανή εγκεφαλική και καθημερινή δραστηριότητα του προαναφερθέντος και καταλήγει σχεδόν πάντα στο ίδιο σημείο:
Στο τίποτα. 

Ένα διαρκές ανούσιο χάσιμο χρόνου.
Δεν ξέρω πως, αλλά ηλιθιωδώς ελπίζει ότι η σκέψη αυτή θα μπορέσει να σταθεί ως κάτι αντίστοιχο της θεωρίας του χάους και το παράδειγμα του φαινομένου της πεταλούδας, 

όπου το φτερούγισμα μιας πεταλούδας εδώ και τώρα δηλαδή, θα μπορέσει να επηρεάσει με κάποιο τρόπο την ζωή κάποιου (στην προκειμένη περίπτωση), σε απόσταση 600 χιλιομέτρων μακριά από εδώ... 
με κάποιο μαγικό τρόπο.


και μετά με πείραξαν οι κοπέλες δίπλα που μελετούσαν στα βιβλία τους χειρομαντία...





Ανόητη meuf






1 σχόλιο:

  1. Ανόητες... Είμαστε ανόητες...
    Με τόσο όμορφες, και εν τέλει, απλές σκέψεις συνάμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή