Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

sourire:)




Broc Bar, Rue Lanterne    03/06/2014

Είναι η μονιμότητα που μας τρομάζει. 

Θυμάμαι έναν Οκτώβρη. Θυμάμαι έναν Οκτώβρη αισιόδοξο. Ήταν το 2011 αν δεν κάνω λάθος. Ίσως η τελευταία φορά που είπα κάτι στον εαυτό μου και το τήρησα. Και αυτό είχε διάρκεια. Την τεράστια διάρκεια ενός μήνα. Ήταν ένας Οκτώβρης αισιόδοξος και συνεπής. 

Χθες μίλησα με την Ε. στο τηλέφωνο. Μιλήσαμε για 2 ώρες και ίσως να θέλαμε κι άλλο. Της εξήγησα τι σκέφτομαι. 
τις σκέψεις μου. 

~

Φεύγω από αυτήν την πόλη. Την αγάπησα, κι ας με φυλάκισε. Θα μου λείψει το φεγγάρι νύχι, το broc, το Look bar, το nuage noir, τα αδελφοπόταμα, η γλώσσα, τα quai, οι συναυλίες που παίζουν σε κάθε γωνιά καθ'όλη την διάρκεια της χρονιάς... 
τα αγόρια εδώ φοράνε μεταλλικά βραχιόλια και είναι όμορφο και νορμάλ, κρατάνε δερμάτινες τσάντες και κανείς δεν θα τους κοιτάξει περίεργα ούτε θα τους χλευάσει για το δερμάτινο παπουτσάκι τους. 
τα κορίτσια είναι δραστήρια, φοράνε όμορφα πουκάμισα και ζακέτες, πάνω στα όμορφα ποδήλατά τους. 

για παράδειγμα:
Αυτήν την στιγμή ακριβώς, κάθεται δίπλα μου -μόνη της κι αυτή- μια γυναίκα γύρω στα 40 με σγουρά κοντά μαλλιά -αυτό το κλασσικό ξανθό- και γράφει με την πέννα της στο μπλοκάκι της απολαμβάνοντας το τσάι της. 
Ξέρω ότι αυτές οι εικόνες δεν θα υπάρχουν, ή θα μοιάζουν γελοίες στην πόλη μου.

Η μια εικόνα φέρνει την άλλη και μόλις επανήλθε μια που είχα θάψει προσωρινά για να την ακουμπήσω εδώ, ώστε να ζήσει για πάντα. 

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη βραδιά στο Hot Club de Lyon... σε ακόμη μια jazz συναυλία, 
ένα ζευγάρι.
Η γυναίκα ήταν ίδια με αυτήν που μόλις περιέγραψα δίπλα μου. Καθόταν ήρεμη και είχε το κεφάλι της στον ώμο του αγαπημένου της πανέμορφου μαυρούλη άνδρα. Κι εκείνος της κρατούσε το χέρι και το χάιδευε τρυφερά.
και τους έπαιρνε αγκαλιά και τους δυο η jazz και τους τύλιγε και τους σήκωνε ψηλά στα ουράνια φαντάζομαι.

κι είναι αστείο γιατί θυμάμαι ακόμα και που ακριβώς καθόταν ο καθένας. 


Έτσι κάπως ξύπνησα μια νότα πιο δραστήρια και αισιόδοξη σήμερα και εγώ. Αγόρασα μια εβδομαδιαία συνδρομή ποδηλάτου και αποφάσισα ότι πρέπει να αποδεχτώ ότι ο τρόμος της μονιμότητας θα υπάρχει όπως και να 'χει, ότι και να κάνω. 
Επίσης σήμερα σκέφτομαι ότι τα θέλω μας δεν είναι πάντα ξεκάθαρα και κρύβουν πάντα μια σταγόνα ενοχής και αμαρτίας. 
κι ας είναι αστεία η δεύτερη λέξη. 

Έχω καιρό να νιώσω ότι κάνω κάποιον ευτυχισμένο, ότι είμαι κάτι πέρα από ένα τομάρι και μισό. 
Χθες που μιλούσαμε στο τηλέφωνο αγαπημένη μου Ε., δάκρυσα. Και χάρηκα. Γιατί ένιωσα πως ένιωσα. 

Ίσως είναι που τους τελευταίους μήνες παρα-μιλάω με τον εαυτό μου. 

Ξέρεις σήμερα αποφάσισα ότι αν κάνω μια βόλτα τουλάχιστον στην πόλη την μέρα, τότε θα έχω εκμεταλλευτεί τέλεια τον χρόνο που μου μένει. Κι αυτό θα φτάνει! Και στο κάτω κάτω, η πόλη θα είναι εδώ. 
Αν ποτέ αποφασίσω ότι θέλω να γυρίσω, το μόνο πρόβλημα θα είναι να βρω και να αποδεχτώ πως θέλω πραγματικά. και να το τολμήσω. 

Connais-toi, toi-même

:)


και τώρα πέρα από την jazz γιατί ξέρω ότι έχει κουράσει αυτή η ιστορία, το να κάνω ποδήλατο με αυτό το τραγούδι στα αυτιά και να τραγουδάω σαν την τρελή μέσα στην πόλη έχει όντως αξία ανεκτίμητη.

Υ.Γ. η Rue Lanterne ήταν που μας τα κανε λατέρνα.


4 σχόλια:

  1. αχ αυτό το τραγουδάκι το άκουσα πρώτη φορά λάιβ και πόσο ωραία ήταν!

    επίσης λατρεύω την προφορά του μαραβέγια με το βαρύ κι ελληνικό του ρο. μου θυμίζει αυτόν εδώ που αγαπώ: https://www.youtube.com/watch?v=AOzkN8dHnjk

    παντώς αυτό το connais-toi, είναι σο φάκινγκ ιμπόρταντ.

    καλό καλοκαίρι ντήαρ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν σου πω ότι εγώ αυτό το τραγουδάκι το είχα τόσο αδιάφορο στον νου μου. Περνούσε πάντα έτσι χωρίς να με αγγίζει. Αλλά όλα αυτά μέχρι χθες πραγματικά! Έτσι ανύποπτα το αγάπησα χθες μόλις.

    I am going away
    from your little thousand scars
    from your dirty bloody way
    from your saddest memoirs
    και το απόλυτο
    from your beautiful decay!
    gonna away λέμε ρε!!

    :)

    Λοιπόν κορίτσι είσαι πραγματικά ένα κορίτσι που διαβάζει. Ένα κορίτσι που ψάχνει. Κάθε φορά με εκπλήσσεις με έναν υπέροχο τρόπο. Δεν ξέρω πως το κάνεις! Σε θαυμάζω. Αυτό. γιατί αν δεν το έλεγα θα έσκαγα.

    καλό μας γεμάτο καλοκαίρι !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχαχα,όλα αυτά για τον πήτερ νάλιτς;;;αυτό το τραγούδι που λες,το ανακάλυψε η μάνα μου,ας θαυμάσουμε τη μαμά λοιπόν :) σ'ευχαριστώ πάντως :D

    και ξέρεις,εύχομαι να βρεις κάποτε ένα αγόρι που θα το θαυμάζεις και θα σε εκπλήσσει έτσι. γιατί να σου πω ένα μυστικό; υπάρχουν,ρε φίλε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η μαμά σου και αν είναι για θαυμασμό !

    Και να υπάρχουν, θα μου πάρει καιρό να το πιστέψω νομίζω. Και μπροστά στα μάτια μου να το 'χω ακόμα, πιστεύω θα χρειαστώ χρόνο. Αλλά και εγώ νομίζω υπάρχουν !

    ΑπάντησηΔιαγραφή